تیـره شد آینۀ صبحِ درخـشان بی‌تو            تار شد مشرق روحانی ایمان بی‌تو

جنگل سبز قیام از تو برافراشته بود            می‌رود قـوّت زانوی درختان بی‌تو

ضجّه‌ها می‌زند از داغ جگرسوز فراق            در و دیـوار غـم‌آلود جـماران بی‌تو

بی‌جـمـال تو دل آیـنه و آب گـرفت            آتـشیـن شد نفـس باد پـریـشان بی‌تو

پاره شد رشتۀ منظومۀ نورانی شوق            گشت آفاق همه کـلـبۀ احـزان بی‌تو

من چه گویم که چه سان آینۀ روز گرفت            رنگ دلگیرترین شام غریبان بی‌تو

کاش پیش از شب اندوه سفر می‌کردیم            تا نبودیم در این باغ غزل‌خوان بی‌تو